۱۳۸۹ آبان ۵, چهارشنبه

دوکتور پامودور با پینیک دوج - گیل آوایی

دوکتور پامودور با پینیک دوج
گیل آوایی
- پاک خربستگایا مانه. هاچین سگ خو صابا نشناسه. هر که دینی خو کلا کاره. هاتویام پوتاره مانستن شونو امونا درید. هیشکی نانه چی واستی آتو سرسام بیگفته دو وستاندره.
ایتا پیچه چادره پره مرا خو هیستابو پیشانه خوشکا کوده، پیله کانه سر بینشته. خو مچ چا پاکوده پسی بوگفت:
- می چکره ده قو وت ناره. پاک دمردان درم. چقد یکشی واسی هیزارتا را بشم. چره آ - خودا آدمه جانا فانگیره آخه.
آفتاب خیاله هاچین ول گیفتان دوبو. سایه دیمه ایچکه فوفوسته یخ دربهشته سر، گرزکان مهمانبازه دیبید. راه دوار هیشکی نیارستی اوشونه دمه چک بشه.
ایتاپیچه خو دور برا فاندرسته. بیده مش تقی خو چارچرخه سر ایتا برزنت واشاده داره، اونه کنار چارپایه سر هف پادشایا خواب دئن دره.
خو چادر پره امرا خورا باد بزه. لل پر نزه یی. زلزله تبریزی داره سر یکبند خندان دوبو. چی چی نی بامو بینیشته داره لچه، زلزله خورا جیگیفته.
کاس آقا پالان دوج، دوکانه درا بیجیر باورده، بوشوبو ناهار. کبلعلی پینیک دوج سایه دیمه، ایتا واچرده شلوارا سربسر نهان دوبو. اونه گردنه سر کولکه باورده قیطانی نخ، والای خوردی. هاتو کی خو سرا واگردانه مش تقی چارچرخا فان دره، ایتا گرزک بینشته اونه چانه پس. ایدفایی پینیک دوجه داد در بامو. خو راسته دسا مرا بزه خو چانه پس! ایجور کی اونه فاله ریکابی جه اونه شانه تا اونه بازو بامو بیجیر.
پیره زنای فیللی مرا خو لبانا هیستا کوده. ایتا پیچه اپا اوپا بوکوده خو چادورا والای بدا. پینیک دوج هاتو کونامجان گودیو های خوره خوره فوش دایی. مش تقی خوابه جا دپرکسه تا بایه ایچی بگه قاقا بوسته بیده کبلعلی شتراخ بزه خو چانه پسا! هاتو خو واکوده وانکوده چومانه مرا کبلعلی یا فاندرست.
پیره زنای پینیک دوجه داده مرا ویریشته بایه بیدینه چی بوبو. هالا هیچی نوگفته بو کی بیده پینیک دوج گرزکا فورانن دره. بفامسته کی گرزک پینیک دوجا بگشته داره.
دوکتور پامودور خو کوچی چمدانا دسه مئن ولای دانه مرا، کبعلی یا دوارست. هوتو کی خندادوبو کبلعلی مارا فوش بدا یو بازین خنده کونان جه اونه دوکانه ایتا کتل اوساده بوشو سایه دیمه کبلعلی دمه چک بینیشته. خو دسمالا جه کوته جیب بیرون باورده هاتو کی خو دیمپرا پاکودان دوبو، کبلعلی ایجور چاربداری فوش بدا کی دوکتور پامودور دو بالا بجسته.
کبلعلی یا گه:
- ا....خجالتام خوب چی یه پسر! هاتو ایتا شوخی تی امرا بوکودم تی پالانا تاوه دای شونده کله!؟ آخه تی...
کبلعلی بوگوفت:
- آخه جاکش انهمه جا صاف بنایی بامویی...
دوکتورپامودور کی حیسابی جوش باورده بو گه:
- ا.......بازام فوش دان دره خجالت نکش.....
کبلعلی حواس ننا بو کی دوکتورپاموره چی اونا بوگفته داره، خو حرفه دوما بیگیفته، بوگفت:
- آ دورسفته شلوارام کی ده هرجایا دس زنی دکفه ادمه گردن، ده پاک واکفتمه! بازین بیدین آخه انهمه آدما بنا بیگیفته می یخا... من خاره هر چی......
پیره زنای خو رو بیگفته. کبلعلی یا ده نیارستی فاندره. هاتو چادور پرا فاکشه بو تا خو مچه سر. بازین دوزه پیچا مانستن دوکتور پامودرا نیگا بوکوده بیدینه کی اکه خو دسا بیجیر آوره نیهه کبعلی گوشه کون.
خود دیله مئن بوگفته:
- آ گرزکام کون برانانه دوما داره! یا پابراندانا وا بگزه یا کی بیچاره پینیک دوجا!
دوکتور پامودور، کی اونا کارد بزه بی خون نامویی، ایدفایی ایجور چک بزه کبلعلی یا کی کبلعلی پاک چنگرا بوسته. پاره شلوارا جه خو زانو بنا بیجیر، بیگیفته خو جولا، خیال کونی کی ده پاک گورشا بوسته بو. تا بایه ایچه بگه، دوکتور پامودور ایتا ده دخشارده. کبلعلی تا دس ببره کتلا اوسانه بزنه دوکتور پامودوره سر، مش تقی کی ویریشته بو، ده بودو بامو کبلعلی ویرجا اونه دسا بیگیفته. واورسه:
- آ زباله مئن! تورا بوستیدی! چیسه شمه را!؟ پاک ترکمه زاکانه مانستن دکفتیدی همدیگه جان! ا..... زاکیدی مگه!
کبلعلی هیچی نوگفته، دوکتور پامور بداد بامو:
- خجالت نکشه! هاتو هرچی انه داهان دره فوکونه بیرون! آخه..
مش تقی بوگفته:
- شوما کی همیشک فانرسه، فوش دانه ره، همدیگه مرا پاک موسابقه دارید! اسا چی بوبو ایمروز غیرت شیمی شین گول بوکوده داره!؟
کبلعلی ولناشته دوکتور پامودور ایچی بگه، مش تقی حرفه من دکفته بوگفت:
- ا...برا...............ایجور مرا بگشته خار.....خیال کونی تمامه می جانا گورشا کوده! بازین چوتو....
دوکتور پامودور مش تقی یا ولناشته حرف بزنه. هاتو داده مرا بوگفته:
- بیدین آخه بازام فوش داندره جاکش! آخه چره آنقد فوش دی!؟
مش تقی تا بایه کبلعلی یا بگه کی تی داهانه بدار ده چره انقد فوش دی آخه، کبلعلی گه:
- فوش دم کی دمه ده برا... مگه آ جاکش پاسبانه!؟ فوش دانه ره مالیات وا فادام!؟
دوکتور پامودور داده مرا بوگفت:
- تی خاخورا.............. ایدفا ده فوش بدی تی مارا....
کبلعلی دکفته دوکتور پامودوره حرفه مئن بوگفت:
- آخه جاکش.... بتو چی!!! گرزکام نشا ده فوش دان! تو گرزکه وکیلی!؟ بتو چی!؟ من خایم تا می دیل خایه گرزکانا فوش بدم. اصلن خایم از ایمرو مگسو پشه یو سگو پیچایام فوش بدم! بتو چی! من خاره هرچی دوکتور پوکتور پامودورا.....
دوکتور پامودور ایجور خنده بوکود کی مش تقی قاقا بوست. پیره زنای تازه فارسه بو سرپایینی. واگردسه بیدینه چی بوبو کی دوکتور پامودور آتو خندا کودا بو.
مش تقی ده هاتو خوشکا بو دوکتورپامودرا فان درست. کبلعلی چارپایا بنا بیجیر، بوگفت:
- تی مارا....چکا بزه یی تره خنده یام کودان دری! مره ولا کون مش تقی تا آ خار.....
مش تقی بوگفت:
- وا بدن تونام. خجالت بکش! ده وسته!
دوکتور پامودور، جولو آیه کبلعلی یا کشا گیره، هاتو چلسک چلوسک اونه رویا خوشا ده.
مش تقی خو دیله مئن بوگفته:
- آمی دوکتورپامودورام کوسخولا بو داره! بیچارا چکا گیفته پسی اسا اونا خوشا داندره!
کبلعلی هلا هیچی نوگفته بو کی دوکتور پامودور بوگفت:
- من فکر بوکودم مرا فوش دان دری!
مش تقی واورسه:
- پس کبعلی که فوش دان دوبو کی!؟
کبلعلی بوگفته:
- بتو چی!؟ تونام خایی مگه....
دوکتور پامورد اونه حرفه مئن دکفته، مش تقی یا بوگفت:
- گرزکا فوش دان دوبو! نه مرا!!!
کبلعلی کی خو جولا دس زن دوبو، داد بزه:
- آ گرزکا دینی چوتو مرا گورشا کوده بی صاب!
مش تقی هاچین خنده جا خو شکما بیگفت . دوکتور پامودوره چوم جه ارسو پورا به انقد کی خنده بوکود.
کبلعلی بوگفت:
- گرزک مرا بگشته، تونام مرا دخشاردی! هاچین هیچی ره! بازین بوگو نگم خاره آ دارا دوتا آغوز باوره هردوتا .....
سه تایی خنده کونان مش حوسینا دوخادید سه تا قندپالو باوره .
پیره زنای ده بمانسته بو کی چه بوبوسته داره. هاتو بفیکراشوبو کی ایتا نیسان تا دوکانانه نو دانه لب بار داشتی ، بوق بزه. پیره زنای خورا فاکشه دیفاره کش. نیسان والای خوران، جه اونه نیگا دورا بو. پیره زنای دو واره را دکفته. هاتو خو چادره مرا خورا باد زئن دوبو یو آبلاکو مانستن شون دوبو.


تمام
9 آوریل 2009

۱۳۸۹ مهر ۲۷, سه‌شنبه

ویدئوگیلیکی کوچی داستان "نازبانو" - گیل آوایی

نازبانو
اردیبهشت 1388

تا او وخت هیچی عوضا نوبوسته بو. هیچی تفاق  دنکفته بو. کوچه هیسته خاکه عطر، صوبه آفتاب ویریزه مئن، تا آدمه جان نیشتی. یاس پاک گومارابوسته، همه تاسالانه مانستن خو گولانه عطرا داشتی کی آدما مستا کودی اونه رنگ وارنگ ناز فوروختن. شله قلمکاره آشه عطر کی همه جایا دوارسته بو حسن آقایا زود ویریشتنه نشان دایی که همیشک اولی نفر بو کی تسکه کوچه مئن کی تام بزه شبه جا خواباشوبو، اونا شاستی دئن.
وختی کی آلوغه مانستن امی خانا فوتورک بزه بید، مشته باقره خوس کودن جه اوونه وازو ولنگه خانه پرچینه پوشت آمویی. نازبانو جه اون زودتر، کله آتشا واگیرانه بو. آتش گیله الابه بوکوده دیواره درزانه جا بیرون سوسو زه یی. هالا امی خانه درا فانرسه بید کی نازبانو صدا بیرون بامو:
-         بازام چی بوبوسته داره کی پوتاره مانستن دکفته داریدی مردومه خانه کاشانه سر!
بی انکی مشته باقره رافا بئسه، ایتا ماده شیره مانستن جه دود بیگیفته سی یا بوبو اوتاقه جان بیرون بامو یو دراسانه سر به  سا، داد بزه:
-         کاس آقا...کاس آقا ویریز بازام باموده تی پسره دونبال. ویریز تا دیرا نوبو!
نازبانو صدا هاتو یک روند پاسدارانه فوتورکا به رگبار دوسته بو کی خانانه در ایتا ایتا اونه صدا ایشتاوستنه مرا وازا بوستی. هاتو ایتا چوم پیله زئنه قد، تسکه کوچه پورا بوسته بو جه همسادان، کی  رو باورده جه خواب ویریشته باموبید دره سر.
منام دوزه پیچا مانستن هالا تا بایید فوتورک بزنید، پیله درختا واچکستمو بوشوم اونه شاخانه مئن جوخوفتم. هاچین خیاله کی ایتا تورنگ گوماره مئن جوخوفتی بی. داره شاخه باله جا، جلاستمه ایتا پیچه سیما خانه پنجره را، بیرونا  فاندرستم.
سیما تورابوسته آدمانه مانستن ارا اورایا فاندرستی. هرچی خاستیم کی مرا بیدینه، نوبوسته. امی خانه در ایتا صدا مرا کی خیاله ونگ بزنه، وا وسته. چارتا پاسدار باموده خانه مئن. اوشونه آمونه مرا، درختا ویشتر واچسکتم بوشوم بوجور تر.
هامه چی تومانا بوسته بو. مرا بشناختی بید. ولی جه کویه!؟ چوتو!؟ هیشکی جه آما گیر دنکفته بو. جه آما هیچی ناشتیدی کی جه اما بدانسته بید! چره باموبید!؟ چوتو مرا بیافتی بید!؟
مره مره گفتیمو واگفتیم، هاتو می دیل هیزار را شویی. می نفس بیگیفته بو. می همه حواس ناهابو کی جه هو درخت کی اونه جور جوخوفته بوم ایتا صدا نایه. ایجور کی می نفس کشه نام پاستی می! ایجور کی پاک خیاله زیرابی بوشوبیم. مرا پاستیم. می حواس هو چارنفره ویرجا ناهابو. دیفاره اوشنتر، همسادانا فاندرستیم. می دیل دکفته جه شاخه کی تا دیفاره اوطرف جلاسته ناهابو، واز بوکونم دیفاره جان. بنم پا به گوروز. جه او یام ده تانستیم راحت بوگروزم. هیشکی نتانستی مرا بیافه.
ایجور مره مره نقشه کشه ییم که صدتا تیمسارام اگه به سابید نتانستیدی اتو شُور بوکونیدو جنگه نقشه بکشه بید! تازه انهمه ایدفایی می کلله باموبو. هاچین مره مره می قوربان بوبوسته بوم! هیزارتا فکرو خیالا دوارستیمی. می مرا گفتیم:
-         نه! ایمکان ناره کی مرا شناسایی بوکودی بید. حوکمن ایتا ایشتبا بوبو داره. مرا شاید اینفره دیگه مرا ایشتبایی بیگیفتی دی. شاید امی ایسمان ایجور بو. یا شایدام امی قیافه ایجور بو. ولی امی خانه نشانی چی!؟ هیزارتا ایسمو رسمو نشان جه می پئرو مار محله مئن تانستی هرتا ایشتبایام بوبوستی بی، اوشونه جه ایشتباه در باوردی بی.
بازین مره مره گفتیمی:
- نه! ایشتبا نوبو داره. مرا شناسایی بوکودیدی. دوروست باموییدی. واستی بوگروزم. تا دیرا نوبوسته وا جه اشان بوگروزم. نواستی اوشونه دس اسیرا بم. الان کی تانم وا جیویزیم بازین ده دسه پا دَوَسته پیله تیکه می گوش به!

هوتو کی می حاواس 4نفره ویرجا ناهابو، امی همساده خانه  اوطرفه خانه دیوارا پاستیمی. می دیل دکفت کی جه داره خال کی تا اوطرفه همساده خانه دیوار والای خوردی، واز بوکونم همساده خانه جه اویا تانستیم راحت جیویزم. هیشکی نتانستی مرا بیافه. ایتا گولوله مانستن که جه توفنگ در بشه، آویرا بوستیم. همیشک مره نقشه آماده بوکوده داشتیم اجور وختانه ره. هامما مره مره سوبوک سنگینا دوبوم.
هیزارتا فکر و ان کی چه تانه ببه می سر بزه بو.
مردومام هاتو وارشه مانستن چکه چکه جیما بوسته پاک ایتا روخانه مانستن راه دفکته امی خانه ور جیمابوسته بید. مشته باقر افتابه خو دس بیگیفته اوشونه مئن ایسابو. ایجور سینه جولو بدا، فاکش فاکش بامو خانه مئن. اونه پوشته سر امی همساده مرداکانو زناکانام بامودی. زارا باجی خو کتله لنگا بیگیفته خودس ایتا بانه رافا ایسابو کی بزنه چارتا مامورانه سرا
نازبانو خورا داده فریاده مرا فارسانه مشته باقرا. ایجور داد بزه چارنفره ره کی همه تا آدمان جا بوخوردیدی. ایتا جه چارنفر بامو جولو تا مشته باقره یاخا بیگیره نازبانو آفتابا، جه مشته باقر دس قاب بره، دخشارده او مامورا کی اونه کولا بکفته چند متر اوشن تر. همه تان خوشونه دسو پایا آویرا کودیبید.
مشته باقرو شیرعلی نازبانو دسا بیگیفتید. اونا فاکه شه یید خوشانه پوشته سر. زارا باجی شیره مانستن مشته باقره ویرجا به سا
می دیل زه یی می پوشته تانا. ولی چی کار بوکودی بیم!؟ فرار!؟ یا شون انهمه ادمانه مئن کی امی خانه جیما بوسته بید!؟
نازبانو مشته باقر، زارا باجی ایجور چارتاپاسداره جولو به سابید کی اگه اوشون ایتا لشکرام بوبوستی بید نتانستیدی مرا خوشانه مرا ببرده بید.
ولی می دیل جوم جوم دکفتنه بو! مگه واشتی جوم! هوتو داره شاخه مئن مرا واکشته بو. مره مره گفتیم:
-         نه! بختره بوگروزم!  هسا کی همه چی اتو لاف دکفته بازارا مانه، جیویز بزنم بشم
می تصمیما بیگیفتم. واستی فرار بوکودی بیم. وختی یام کی بوگروختی بیم ده توفیر ناشتی که چه کونه ده یا چی به! جه غیر از منام کی امی خانه کسی نه سابو که بخایید بیگیرید. چیزی یام ناشتیم که اوشانا واداره ویشتر بگشته بید. می پئر و مارا همه تان شناختیدی. همه تا همسادانام اوشونا دوس داشتیدی. پس ایچی که همه چی یا رُو باورده بو، من بوم. من! ایتا گوزقوطی ایتا دولته مرا شاخ به شاخ بوبوسته بو.
یککو احساس بوکودم کی چقدر موهم بوبو دارم! تومامه می اهله محل امی خانه جیما بوسته بید. نازبانو کی خیاله هرچی اونا فاره سه بوم تاوا ن داندابو. همیشکام مرا گفتی تو می نازدانه یی! منام مره هاچین لیسکا بوییم ماسکا مانستن ناز کودیم. ها دیروز بو کی اونه خریده بالکایا تا خانه باورده بوم نازبانو ره. چی نازه مرایام پا به پا آمویی می مرا!؟
هالا سرآلامه پیدا نوبوسته نازبانو خو خانه دیفارو ایوانا گیله الابه کودیو بازین ایتا باله کا آهکا تشته من آب دوکودیو تومامه خانا سیفیدا کودی. منام کی هاچین پیله نقاشانه مانستن ایتا نازبانو فاله تومانا کولا چاکودیم ناییم می سر کی می مویان خرابا نبه! بازین جارو مرا دیفارا آهک زه ییم. مش باقرام ایتا دیل نه سد دیل می درسخوانی یادوس داشتی همیشکام گفتی که هان کی خوب درس خوانی مره وسته! ده هرکاری بوکودی بوکون من تی هوایا دارمه. ایدفایام نوبوسته بو کی من جه ایمتحان وانگردسته بیم مشته باقر مرا وانورسه بی که نومره چی فاگیفتی منام کی کیف کودیم مرا اینفر واورسه بی چی نومره فاگیفتی تا من بگم بیست! بیستا ایجور گفتیم کی یعنی جه بیست کمتر مگه به! یانی می نافا بیسته مرا واوه بید! اولانام خیال کودی که بیسته جا ویشترام ناها هانه واستی گفتی اخه بیستام نومره یه فاگیفتی!! هر وخت صد فاگیفتی بی یه ایتا اخته خمس می مهمان بوبو!! بازین کی بفامسته بو جه بیست نومره بوجورتر ننا! خورا زه یی به او را کی ده دانه نومره بیست ویشترین نومره یه! جه او وخت پسی یام همیشک بیست خواستی بدارم نه نوزده یا هیژده! چونکی ده اخته خمس یا البالو خبری نوبو! مشته باقره جایزه یام ایجور مره نومود داشتی کی پاک خیاله جایزه ی نوبل مرا فاداداره!

اما ناز بانو گاگلف قوران خواندی ایجور تانستی می ورقه ایمتحانه فاندره بخوانه چی به چی یه! وختی ده یی که بیست فاگیفتمه مرا ایجور ناز دایی کی خیاله همه دونیا اونه ره ایطرف من ایطرفم!
و چقدام می دیل نیشتی اجور مهربانی که همیشک اونه پاسر بینشیتی بیم اونام می سرا خارش بدابی تا بوخوسم! وای کی زمستانان می مار بیچاره جه پا دکفتی های بایه نازبانو خانه یو مرا بیده بی کی خواباشو دارم نازبانو پا سر بازین های بوشوبی های باموبی تا کی بیدارا بوستی بیم و مرا خو مرا ببردی بی بخوانه تا می پئره صدا بیرون ناموبی که زای واستی خو سفره سر بینیشینه!
 مردومه دادو بیداد مرا جه فیکرو خیال بیرون باورده ده ییم کی چوتو همه تانی مامورانه معذوره پس بیرون باموییدی. خیاله کی خواستیم پر بیگیریم. ایتا کار وا بوکودی بیم. واستی بوگروختی بیم. اگه گیر دکفتی بیم همه چی خرابا بوستی. چوتو تانستیم نازبانو جیوابا بدم وختی مرا بوگوفتی بی کی آخه بی عورضه انهمه داده و فریاده مئن تو نتانستی جیویزی!؟ زاراباجی کتله لنگا چی!!! مشته باقر آفتابه بدس دکفته بو پاسدارانه جان بازین من مشته باقره جیوابا چی بدابیم!؟
می مار هیره جا بیجربامو ایجور داد بزه یو باداباد مامورانا فوتورک بزه، همه تان قاقا بوسته ده. مشته باقر مامورانه یخا بیگفته. زارا باجی کتله لنگا ببرد بوجور. می مار اولی چکا بزه یو بوگفته مگه می جنازه سر به سد اگه والم می زاکا ببرید.
بیدم اتو نیبه گوروختن. انهمه مره سینه سپر بوکوده داره ده بازین من بوگروزم!؟ نه هی جا نشم. فرار بی فرار!
ایدفایی می چوم دکفته یه سیمایا کی روسری یا خو شانه سر بنا باموبو مشته باقر ویرجا. می دور و برا فاندرستم. ایچی دونبال گردسیم کی چارتا پاسدار دخشارم. ایدفایی مشته باقرومی مارا جه پاسداران سیوا کودان دیبید، مشته باقر واورسه شومان کی دونبال گردیدی!؟
ایتا جه او پاسداران کاغذا جه خو جیب بیرون باورده بوگفته انام دستوره کی باییم جلب بوکونیم! آما دستور جلب دارا گلسرایی یا داریم. انام دستور جلب! بازین چراغ قووه یا دتابانه کاغذه سرو شورو بوکوده بخواندن ولی مشته باقر امان ندا بوگفت ایا کی اما هیکس با آ اسم نداریم! آدرسا چی بینوشته ده؟
پاسداره بوگفت: دباغیان کوچه شربتعلی پیرایی
ایدفایی نازبانو خنده صدا همه تانا به تعجب تاوه دا. بولند بولند داد بزه بوگفته: آخه شوما کی شمی رایا نانیدی بازین چره مردومه امانا واوندرید! چره امی جیوانانه جان دکفتیدی! جه ایا بیشید بیر ون هاتو گوتورمایی شیمی سرا  تانودید دنکفید مردومه خانه. ایا کی دباغیان نی یه
پاسدارانا خوشکا زه. همهدیگه یا فاندرستیدی. مشته باقر آفتابه مرا اوشانا دروازا نشان بدا کی بیشید بیرون. پاسداران دس از پا درازتر جه امی خانه بوشویید بیرون. می مار نفس بکشه. مرا هیچ وخت یاد نایه کی سیمایا اوتو خوشحال بیده بیم. نازبانو می ماره ور، می مار نازبانو ور! خوب بوبوسه بو کی نوگروختمه

تمام

توجه:
- هر گونه تشابه اسمی  اتفاقی است!

 برگردان فارسی:
نازبانو
اردیبهشت 1388
تا آن لحظه چیزی عوض نشده بود. هیچ اتفاقی نیافتاده  بود. کوچه در گرگ ومیش بامدادی، نم خاک باران خورده را به عمق جان آدمی می نشاند. برگهای یاس  هنوز آن انبوهی ِهرساله اش را داشت. گلهای رنگارنگ آن همانطور سکرآور ناز می فروخت. عطر همیشه آشنای آش شله قلمکار خبر از سحرخیزی حسن آقا داشت که همیشه اول نفری بود که می شد در گذر لم  داده در سکوت و خواب شبانه، دید.
وقتی که مثل عجل معلق به خانه مان ریختند، سرفه ی مش باقر از پشت پرچین خانه ی بی در و پیکرش بگوش می آمد. نازبانو جلوتر از او تنور را گیرانده بود. آتش از درزهای کاهگل دیوارهایش بیرون می زد. هنوز به درخانه ما نرسیده بودند که نازبانو صدایش درآمد:
- باز چه شده که مثل مور و ملخ ریختند سر خانه کاشانه ی مردم!
و بی آنکه به مش باقر توجه کند، مثل یک شیر ماده از اتاق پر دود و سیاه شده اش بیرون آمد. روی پاگرد گلی خانه داد زد:
- کاس آقا بلند شو باز امدند سراغ پسرت. پاشو تا دیر نشده!
صدای نازبانو که با اعتراض پی در پی اش، یورش ماموران معذور را به رگبار بسته بود، باز شدن در خانه همسایه را یکی پس از دیگری بدنبال داشت. در فاصله چشم بر هم زدنی، کوچه پر از زن و مرد با لباس خواب و آشفته شد.
از لای شاخه درختی که بالای آن خیز برداشته بودم و به حالت بارفیکس به پنجره اتاق سیما سرک کشیده بودم، چهره در هم و نگرانش را از پشت پنجره دیدم. به درخانه ما زل زده بود. هرچه سعی کردم که توجه اش را به خود جلب کنم تا بداند که من کجا هستم، نشد.
در ِ خانه باصدایی که بیشتر به ناله  شبیه بود، باز شد. چهار نفر به داخل خانه خزیدند. با ورودشان خود را به بالای درخت  کشیدم.
همه چیز تمام شده بود. شناسایی شده بودم. اما از کجا!؟ کسی از ما لوء نرفته بود. ردی از من نداشتند! چه شده بود!؟ چرا آمده بودند!؟ چطور شناسایی ام کرده بودند!؟
نفسم بند آمده بود. همه حواسم به این بود که صدایی از درخت و شاخه ای که روی آن پنهان شده بودم؛ بلند نشود. حتی در کشیدن نفسهایم هم انگار که بخواهم زیر آبی رفته باشم، خود را مهار می کردم. همچنانکه حواسم به چهار نفر بود، آنسوی دیوار خانه همسایه مان را می پاییدم. به دلم زد که از روی شاخه درخت که تا آنسوی دیوار همسایه قد کشیده بود، به خانه همسایه بروم. از انجا براحتی می توانستم در بروم. کسی نمی توانست گیرم بیاورد. مثل گلوله ای که از لوله ی تفنگ در برود، غیبم می زد. چندین امکان و طرح از پیش مرور کرده بودم. همه چیز برای این لحظه در ذهنم آماده بود.
هزار فکر و احتمال به سرم زده بود. با خود می گفتم: نه! امکان ندارد که شناسایی شده باشم. حتما اشتباهی شده! شاید مرا با کس دیگری عوضی گرفته اند. شاید تشابه اسم و قیافه سبب شده است. اما نشانی خانه چه!؟ نشانی خانه و اسم و هزار ربط و رابطه و رد شناخته شده پدر و مادرم در محل، براحتی می توانست هر اشتباهی را منتفی کند! نه! شناسایی شده ام! درست آمده اند! باید فرار کنم. تا دیرنشده، در بروم که چنگال خونینشان به من نرسد.
مردم لحظه به لحظه مانند قطره های بارانی که در باریکه ای جمع شده و جویباره ای مانند، راه افتاده باشد، به در خانه ما آمده بودند. مش باقر آفتابه به دست در میانشان دیدنی بود. با صدای مطمئن و قامتی کشیده، جلوتر از همه وارد خانه شد. پشت سرش دیگر مردان همسایه  نیز آمدند. زهرا باجی لنگه کفشش را در آورده بود و منتظر بهانه ای که حواله ی چهارنفر کند.
ناز بانو خود را با داد و فریاد به مش باقر رساند. چنان دادی به سر چهار نفر کشید که همه ی مردم جا خوردند. یکی از چهار نفر جلو آمد. تا یقه مش باقر را بگیرد، ناز بانو آفتابه از دست مش باقر قاپیدو چنان بر سر آن مامور معذور کوبید که کلاهش به چند متر دور تر از او پرت شد. همه غافلگیر شده بودند.
مش باقر و شیر علی دست ناز بانو را گرفتند. او را به پشت سرخودشان کشیدند. زهرا باجی شیردلانه کنار مش باقر ایستاد.
دل به دلم نبود. باید کاری می کردم. اما چه کاری؟ فرار!؟ یا رفتن میان اینهمه که در حیاط خانه مان جمع شده بودند. ناز بانو، مش باقر، زهرا باجی چنان در مقابل چهار نفر ایستاده بودند که امکان نداشت می توانستند مرا با خودشان ببرند.
ولی شک و تردید مرا بروی همان شاخه میخکوب کرده بود. با خود می گفتم: شاید چهار نفرشان وارد خانه شده اند و بقیه دور تر از خانه، ابتدای کوچه باریک و درازمان کمین کرده اند! نه! بهتر است فرار کنم!
تصمیم خودرا گرفتم. فرار بهترین کار بود. وقتی در می رفتم، چه فرق داشت که چه می کنند! غیر از من کس دیگری در خانه نبود که دنبالش باشند. چیزی هم نداشتیم که واداردشان زهر بیشتری بریزند. پدر و مادر پیرم را هم همه اهل محل می شناختند و دوستشان داشتند. پس تنها چیزی که اینهمه سر و صدا و بگیر و ببند در خانمان راه انداخته بود، من بودم. من!
یک لحظه احساس کردم که چقدر مهم شده ام! تمام اهل محل به خانمان آمده بودند. نازبانو انگار که داشت پاداش همه کمکهایم را می داد. چقدر هم نازدانه اش بودم. همین دیروز زنبیل خریدش را برایش تا خانه آورده بودم. و احساس می کردم با چه لذت ِ کرشمه واری قدم بر می دارد.
پیش از نوروز تمام دیوار خانه ی کاهگلی اش را آب و آهک زدم. تکان می خورد نازم می داد. مش باقر بیشتر از نازبانو خاطرم را می خواست. سالهای مدرسه یادم هست که همیشه می گفت همینکه حواست به درس و مشقت هست برایم کافیست! که دوستت داشته باشم و عزیزم باشی! یکبار نشده بود که مرا ببینید و نپرسد که نمره چند گرفته ام. کمتر از بیست هم رضایت نمی داد. تازه خوش داشت ورقه امتحانی ام را ببیند و همیشه هم با هر بار دیدن می گفت: من سواد قرآنی دارم! بعدش هم می خندید که این سواد قرآنی حتی بدرد خواندن قرآن هم نمی خورد! و همین خنده و خوشرویی اش چنان به دلم می نشست که با گرفتن یک آب نبات احساس می کردم جایزه نوبل را به من داده اند.
با دیدن مردم که اینگونه در مقابل ماموران ِ معذور سینه سپر کرده بودند، داشتم پر می کشیدم. باید کاری می کردم.
گیر افتادنم همه چیز را خراب می کرد. چطور می توانستم آن ایستادگی دلچسب نازبانو را خراب کنم. یا لنگه کفش آماده ی زهراباجی را هدر دهم!؟
مش باقر امان نمی داد. هرچهارنفرشان را به رگبار اعتراض و ناسزا بسته بود. حیاط خانمان پر شده بود. مادرم چادر به کمر پیچیده از پاگرد ِگلی ِایوان ِخانه مان پایین آمد. با چهره خشم آلود و فریاد اعتراض هر چه باداباد به طرف چهار نفر یورش برد.
با این وضع یک ارتش هم نمی توانست مرا از چنگشان بگیرد. به خود نهیب می زدم: نه! برای چه فرار کنم!؟ اصلا هم فرار نمی کنم. می مانم همینجا! روی همین شاخه! آخرین لحظه که یقین دانستم که دنبال من آمده اند، چنان آتشی به پا می کنم که هر چهارنفرشان بسوزند! نه! فرار بی فرار!
چشمم به سیما افتاد. روسری بدورگردنش انداخته تا کنار مش باقر و نازبانو  جلو کشیده بود.
به دور و برم نگاه کردم. دنبال چیزی می گشتم تا وقتی به چهارنفر حمله می کنم، به سرشان بکوبم. ناگهان مش باقر با فریاد  یقه یکی از ماموران معذور را گرفت و گفت: دنبال کی هستید!؟ دنبال چی می گردید!؟
مامور دست در جیبش کردو کاغذی را درآمورد. به مش باقر گفت: ببین این دستور جلب دارا گلسرایی است. بعد نور چراغ قوه را به روی کاغذ گرفت و شروع به خواندن کرد اما مش باقر گفت اینجا که ما کسی با این اسم نداریم. چه آدرسی را نوشته اند!؟ مامور ادامه داد: دباغیان، کوچه  شربتعلی پیرایی
ناگهان خنده بلند نازبانو همه را به تعجب وا داشت. بلند بلند داد زد: آخه شما که حتی راهتان را بلد نیستید! چرا امان مردم را می برید!؟ چرا بجان جوانان ما می افتید!؟ بروید از اینجا بیرون! اینجا که دباغیان نیست!
چهار نفر خشکشان زده بود. به همدیگر نگاه کردند. مش باقر با دستی که آفتابه داشت به ماموران اشاره کرد بیرون بروند. نازبانو گل از گل اش باز شد. مادرم نفس راحتی کشید. یادم نمی آید سیما را آنقدر خوشحال دیده باشم.
ناز بانو کنار مادرم، مادرم کنار نازبانو! خوب شد فرار نکردم!

تمام

توجه:
- هر گونه تشابه اسمی  اتفاقی است!


نازبانو داستان کوتاهیست که به فارسی نوشته ام اما درونمایه گیلکی و حال وُ هوایی که داشت حیفم آمد آن را به گیلکی برنگردانم از این رو ویدئوداستان فوق را از روی برگردان گیلکی " نازبانو " تهیه و تنظیم کرده و به همه ی دوستداران و علاقمندان زبان و ادبیات بومی ایران بویژه گیلکی پیشکش می کنم
با مهر
گیل آوایی

۱۳۸۹ مهر ۲۶, دوشنبه

چاردانه - گیل آوایی

ایجور تی راشه من ارسو بوارم
کی هیستابم جه تی راشه دوارم
می امرا تو اگه هانده بیبی قار
واسی دریایا واورسی چی زارم

.....
نوگو گیلان می دیل بی تابه زاکه
هاچین از تاسیانی گورشه خاکه
کرا غوربت همش سینا کونه چاک
خوانه های دیلمانی پاک هلاکه
...

پیریو جیوانی یام اروزان حایفه
هرکه دینی داره سر آویزان حایفه
ای وایه ادوران کی دمردد هامه وای
از پیر و جیوان امی نشانی حایفه

۱۳۸۹ مهر ۱۸, یکشنبه

گیله جانه مار


بیمیرم من تی او پابرانده پــــــا ره
تی او خنده تی او صولحو صفاره
آویرابوسته دورم من جه تو مـــار
تیره میرم هاچین گورشم تی جاره

۱۳۸۹ مهر ۱۷, شنبه

بلا می سر - غزل گیلکی


من عاشقه تی چشمه سیایم بلا می سر - گیل آوایی from GilAvaeiگیل آوایی on Vimeo.

من عاشقه تی چشمه سیایم بلا می سر
بی تو هاچینه خاکه هوایم بلا می سر
تی واستی کرا سرخوشمه سبزه بهاری
هیستم جه تی شورم تی فدایم بلا می سر
وختی آیی شب جنگله گیسو بدایی باد
من مسته تی او شور و صفایم بلا می سر
زیبایو لوندی تره بولبول خوانه آواز
سبزم تی واسی مثل بهارم بلا می سر
می جانو جهانی تره می دیل کونه پرواز
من سرخوشه تی جولو نیگایم بلا می سر
دریا تویی جنگل تویی می زندگی آتش
عشقی بوخودا من تی فدایم بلا می سر
دونیا می شینه وختی بایی می کشه باناز
آتش کرا بم سورخه طلایم بلامی سر
پاک ول ولا بوم بسکی تره خوانمه آواز
دونیایا دوارست تره من ولوله کایم بلا می سر
فان در گیل آوایی چوتو مسته تی غزلزار
دیوانه منم تی سپره هرتا بلایم بلا می سر

جانه تی مار مرا جیویزان - داستان گیلکی

زباله بو. آفتاب پاک تورا بوسته بو. خیاله کی خاستی همه چی یا بوسوجانه، واسوجانه. زلزله ایبند خاندان دوبو. گاگلف مشته حوسین، ایتا لگن ابا کی ایستکان پیستکان اونه مئن بوشوسته بو، خو دوکانه جولو فوگودی کی ایتا پیچه خونکی بزنه .
حاجی چوس نفس تازه خو زباله خوابا جه ویریشته بامو بو دوکان. پیشخانه پوشت بینیشته بو. چورتیکایا اوساده بو با ایتا داشی کاغذ، شورو بگوده بو حیساب کیتاب.
ایسمال کهنه فوروش ایتا بشکسه رادیو مرا ور شون دوبو. قاسم چرخ چی پنچری گیفتان دوبو. کبله تقی بازار مج کولا دوجه مرا بوگو بیشتاوا دوبو. شاپور تازیه خان چارپایا بنا دوکونه جولو، هاتو کی نینیشتان دوبو، حوسین خندانا لوچان بزه.
حسین نفتی برار، یخ بهشت بیگفته خودس، مامد میوه فوروشا کونا گوده نیشته بو. گورزالی دیفاره کش ایتا توسه داره کونده سر نیشته بو، خو پیرانه مئن، سبه جانا دوما گیفتان دوبو.
شاپوره مار، اژدری شاگردا گفتان دوبو کی گابه گو ماله که دوما هرکی بیگیره گابه گویا رسه!

چندتا هسا شعر

می موشتا وانکون کی دونیا فوگورده
جنگلا واورس
تسکه دیلانه شب فوقوسانا
.
مشتم نگشا که دنیا به هم می ریزد
اندوه دل شب ستیزان را
از جنگل بپرس

.....

دریا شو یو طوفان
ایتا دونیا اوخان
پوشت در پوشت

دمرده شبو دیل واترکان
ایتا کونه سو زنه که
آپا اوپا گودن
.
دریارُو

دریا رو و طوفان
دنیایی از واخوان
انباشته انبوه
شب غرق شده و دل ترکیدن
این پا آن پا کردن شب تاب استبرای سوسو زدن

هاتو کی قورصا خایم دوارم
روزیگار
خورا لیسکا کونه
.
روزگار
تا که می خواهم غصه سر آرم
روزگار بازی اش می گیرد
......

ایتا دریا دیل پستایی بوگودم
می هارای
طوفان وارگانه
.

یک دریا دل پس انداز کردم
هوار ِ من
طوفان زایید

چاردانه

بوگو یارا کی تی یــــاری تی پیشکش
تی یاری با تی غمخواری تی پیشکش
نوا هرشب آمون با نــــــاز می خواب
کی آخوابو او بیــــــداری تی پیشکش

بیتو

بئ تو شب قاقا بمه دایم ستاره ایشمارم
مئ پیالا پورو خالئ دانه دانه ایشمارم

ایشمارم روز و شبا بئ تو کرامستو خراب
مئ دیله زخمانه مالا پاره پاره ایشمارم

اشکه جا هیستا بمه یاور دیهه مستئ مرا
اشکانا مئ دیمه سر با آهو زاره ایشمارم

سخته بئ تو زندگه باور گودن بئ تو ایسان
فاندرم تئ عکسانا چوم اشکه واره ایشمارم

یاد آرم تئ مهربانی خنده تئ برقه نیگاه
مئ خیاله من تئ امرا شب ستاره ایشمارم

دیل ببردئ دیلبره از من جیگیفتئ بئ وفا
پاک دمردم بئ تو مئ مرگه هیزاره ایشمارم

بئ تو لاب فورشم کئ بادا دا مرا آ روزیگار
مورده یم بئ تو مئ عمره بئ بهاره ایشمارم

گیل آوایئ توره بئ تو شب نیشه هرماله خواب
شب تئ رافا چوم براه دایم ستاره ایشمارم

می ماره کتله صدا ره می دیل هاچین تنگه - گیل آوایی

آویرا بوسته نیــــــــــگاره می دیل هاچین تنگه
می ماره موشته پــــــلاره می دیل هاچین تنگه

زالاش بـــــــاورده کرا ناجه ناجه غوربته مئن
می ماره کتله صـــــــداره می دیل هاچین تنگه

می دیل خایه دکفم پابرانده باغه می یــــــــــان
ایموشته ســــــــیروکواره می دیل هاچین تنگه

بایید میداد فاره سید تا نوبوستمه خــــــالی آب
کی دازو واشـــو گوماره می دیل هاچین تنگه

ده لاب تــــورابو زنم می سرا به چوبو چکال
می مچه قورسه نـــاویره می دیل هاچین تنگه

شبانا ساحیـــله کش پاک مثاله واشکسه لوتکا
شبانا مالا صـــــــــدا ره می دیل هاچین تنگه

گیل آوایه واسوخستن نشا بوبوست پیله لات
(چره مرا واکفی تا دینی کونم فریاد)
می رشته پورده بوساره می دیل هاچین تنگه

گیل آوایی هاچینه گورشه کا زنه فریاد
می قرماقو می روباره می دیل هاچین تنگه!

برگردان فارسی
برای نگاه گم شده دلم براستی تنگه
برای لقمه پلوی مادرم دلم براستی تنگه
له له می زنم درغربت از حسرت
برای صدای دمپایی چوبی مادرم دلم تنگه
دلم می خواهد پا برهنه بیافتم در باغ
برای یک مشت سیر و تره دلم براستی تنگه
بیایید به دادم برسید تا از دست نرفته ام
که برای داس و علف هرز و بیشه دلم براستی تنگه
دیگر دیوانه شده ام سر به هر چیزی می کوبم
دهنم بسته است( تودار هستم) وگرنه دلم براستی تنگه
شبها کنار ساحل درست مثل یک قایق شکسته
برای صدای شبانه ماهیگر دلم براستی تنگه
برای چه گیر می دهی تا می بینی فریاد می کنم
برای پُلِ بوسارِ رشت دلم براستی تنگه
به گیل آوایی دست نمی شود زد لات شده است
( چرا به من گیر می دهی تا می بینی فریاد می کنم)
برای پلِ بوسارِ رشتِ من دلم تنگه
گیل آوایی داغ داغ شده دارد داد می زند
برای قلاب ماهیگیری و رودخانۀ رشت دلم براستی تنگه